Rozdział 2

Witam,

póki co rrozdziały będą dodawane raczej szybko, ponieważ już od jakiegoś czasu pisałam to opowiadanie, tyle, że go nie upubliczniałam. Bardzo dziękuję za komentarz, Whatever&Whoever.  Zapraszam do czytania :)

Pozdrawiam 

Cassandra Follow

Rozdział 2

Gwendolyn

Po zjedzeniu kanapek przyniesionych przez Gideona położyliśmy się na trawie I patrzyliśmy na sunące po niebie obłoki. Po czwartej Gideon powiedział wstając, że musimy się zbierać żeby zdążyć na elapsje. Zgodziłam się z nim i niechętnie zaczęłam podnosić się z ziemi. Uprzedził mnie pomagając mi wstać.

-Chciałabym przychodzić tu częściej.-Stwierdziłam patrząc z utęsknieniem na strumyk oddalający się od nas z każdym krokiem w kierunku wzgórza.

-Może uda się jakoś to załatwić.-Powiedział uśmiechając się do mnie.-Ale mam nadzieję że ten pies I jego pani będą mieli wtedy wolne. Krzyczała na nie dobre pięć minut za to, że źle trzymałem “Pimpusia”.

-To dlatego miałeś minę skazańca kiedy wracałeś na dół.-Powiedziałam wybuchając śmiechem.

-Wcale nie byłoby ci do śmiechu gdybyś ją słyszała.-Powiedział niby poważnym tonem jednak nie zdołał powstrzymać uśmiechu.-”Pimpuś musi być trzymany dwiema rękami pod brzuszkiem młody człowieku! Inaczej robi mu się niedobrze!- Powiedział próbując naśladować głos tamtej pani.

Zaczęłam śmiać się jeszcze bardziej, a Gideon dołączył do mnie.

* * *

Na elapsje dotarliśmy kilka minut po osiemnastej. Tym razem przywitał nas Pan Marley. Był on adeptem 1 stopnia o płomienno-rudych włosach I zawsze kiedy się denerwował uszy robiły mu się całe czerwone. Zaprowadził nas pod pracownię Madam Rossini I już chciał zawiązać mi oczy kiedy Gideon krzyknął:

-Co pan robi?!

-Zawiązuję oczy pannie Gwendolyn.-Odparł nieco speszony Marley.

-Co tu się dzieje?- Spytał pan George wyłaniając się zza rogu.

-Pan Marley…-Zaczął rozwścieczony Gideon ale pan George nie dał mu dokończyć.

-Cóż pan wyprawia Marley?! Czy myśli pan, że po tym co Gwendolyn I Gideon nam powiedzieli nadal będziemy wszystko przed nią ukrywać?!

-No…nnie…ale…mmyślałem… że może…-Jąkał się Marley

-Niech pan lepiej nie myśli tylko pyta się tych wyżej postawionych.-Burknął Gideon nie kryjąc złości.-Gwenny chodź. Zaprowadzę cię do chronografu I wszystko przy nim ustawię, dobrze?-To ostatnie było skierowane do pana Georga, który skinął głową.

Gideon wyciągnął do mnie rękę. Położyłam na niej swoją, a on delikatnie ją ścisnął I poszliśmy w kierunku schodów prowadzących do pomieszczenia z chronografem.

* * *

Usiedliśmy na zielonej sofie w 1953 roku. Gideon objął mnie ramieniem I zaczął pomstować na pana Marleya. Gdy padło słowo "merde" położyłam mu palec na ustach I wstałam z kanapy.

-Nie możemy spędzić tak czterech godzin.-Powiedziałam-Proponuję małą wycieczkę na górę.-Dokończyłam uśmiechając się do niego lekko I odwracając do ceglanej ściany.

-Ale jak?-Zapytał Gideon-Przecież nie mamy klu...-Przerwał I zrobił wielkie oczy gdy zobaczył jak wyjmuję jedną z cegieł, a za nią są klucze, mapa I karteczka z hasłem dnia.-Ale skąd? Jak?

-Musiałam mieć jakiś sposób na spotkania z Lucasem więc dorobił mi kluczę, wsadził mapę korytarzy I karteczkę z hasłem dnia w miejsce za obluzowaną cegłą.

Gideon był pod wrażeniem. Przeprosił mnie za to że kiedyś mi nie uwierzył I jak mnie wtedy potraktował. Wzięliśmy kluczę I wyszliśmy nie zamykając za sobą drzwi.

* * *

-A więc to ty jesteś tym małym draniem z rodziny de Villers?-Zapytał Lucas gdy weszliśmy do jego gabinetu, a ja przedstawiłam Gideona.

-Tak.-Odpowiedział Gideon.-To chyba ja.-Dokończył patrząc na mnie z uśmiechem.

-A więc droga wnuczko I Gideonie co chcielibyście robić w tych czasach?-Spytał mój dziadek.-Możemy udać się na światową wystawę psów w Hide parku. Albo... Nie, nie ma tu nic innego do zrobienia.-Stwierdził z dezaprobatą.

-Chyba nie mamy odpowiednich ubrań jak na taką wycieczkę.-Odparłam z uśmiechem.-Może poprostu zostaniemy tutaj I napijemy się herbaty?

-Masz rację.-Powiedział Lucas-To będzie najrozsądniejsze co możemy zrobić.

***

Gdy wróciliśmy z elapsji Gideon odwiózł mnie do domu. Drzwi otworzyła Mama bo Pan Bernhard miał wolne. Przytuliłam ją w drzwiach.

-Cześć mamo.-przywitałam się.

-Dobry wieczór Pani Shepherd.-powiedział uprzejmie Gideon.

-Dobry wieczór.-odpowiedziała mama.-Właśnie siadamy do kolacji. Moja matka jest razem z Glendą i Charlottą w teatrze i obawiam się że prędko nie wrócą. Wyszły jakąś godzinę temu. Może zostaniesz u nas na kolacji?-to ostatnie było skierowane do Gideona.

-Nie chciałbym robić kłopotu.-powiedział Gideon.

-Oj, nie przesadzaj.-powiedziałam przewracając oczami.-No chodź!

I pociągnęłam go za rękę w głąb przedpokoju. Mama poszła do kuchni, a Gideon pomógł mi zdjąć kurtkę. Gdy weszliśmy do jadalni powitała nas Caroline.

-Byliśmy dzisiaj w kinie, wiesz? To była Roszpunka i mama kupiła mi taką lalkę.-powiedziała pokazując nam długowłosą lalkę Barbie.

-Super.-powiedział Gideon.-Następnym razem muszę iść z wami.

Uśmiechnęłam się.

-Kolacja.-powiedziała mama.- Mam nadzieję że lubisz spaghetti?

-Tak.-odpowiedział.- Nawet bardzo.

-Cieszę się.-mama uśmiechnęła się

Gideon usiadł pomiędzy Caroline I mną.

-Czy Gwenny jest ładna?-spytała się Caroline

-Bardzo.-odpowiedzał

-Tak jak moja lalka?

-Tak.

-Kochasz ją?

-Oczywiście że tak.

-Hmmm...To znaczy że się z nią ożenisz, prawda?-spytała Caroline po chwili namysłu.

Wszystkich nas zamurowało. Szczerze mówiąc poza moim snem nie myślałam jeszcze nigdy o ślubie.

-Caroline, Gideon i Gwenny są jeszcze bardzo młodzi i nie muszą podejmować takich decyzji jak ślub.-powiedziała moja mama

-Co nie znaczy że nie kocham Gwenny.-powiedział Gideon patrząc na mnie z uśmiechem, który natychmiast odwzajemniłam. W tej chwili rozległ się grzmot i światło zgasło. Caroline pisnęła ze strachu.

-Spokojnie. To tylko burza kochanie.-Powiedziała mama biorąc Caroline na kolana.-Gwen możesz poszukać świeczek?

-Już idę, a gdzie mogą być?

-Chyba powinny być w schowku obok przedpokoju.

-Pomogę ci.-zadeklarował się Gideon.

Wróciłśmy po kwadransie bo znaleźliśmy je na najwyższej półce i Gideon musiał mnie podsadzić. Gdy w końcu zapaliliśmy świeczki mama wzięła jedną i poszła z Nickiem i Caroline na górę by położyć ich spać. Usiedliśmy z Gideonem na kanapie przy kominku w salonie. Po paru minutach powiedział:

-Chyba muszę już iść.-i zaczął się podnosić.

-Nigdzie nie pójdziesz.-powiedziała moja mama stanowczo do Gideona.-Nie puszczę cię do domu w taką pogodę i o tej porze. Możesz zostać u nas i spać w pokoju gościnnym.

-Nie chcę robić kłopo...-zaczął.

-Mamo możemy wyciągnąć materac.

-Dobrze. Idę po materac zaraz go przyniosę a wy możecie już iść do twojego pokoju Gwenny.

I poszliśmy. W moim pokoju przypomniałam sobie że pod poduszką mam koszulę nocną z Hello Kitty więc otworzyłam szafę żeby wziąść jakąś inną pidżamę, bo nie miałam zamiaru paradować przed Gideonem w takiej z Hello Kitty. Ale okazało się że w szafie mam tylko koszulę od cioci Maddy, której rękawy I dekold obszyte są falbankam, a cała reszta jest w kwiecistych wzorach. Wybrałam Hello Kitty i wzięłam ją do łazienki żeby się przebrać. W tym czasie mama zdążyła przynieść materac, a jak wróciłam Gideon już na nim leżał w podkoszulku I bokserkach. Kiedy weszłam podniósł się I powiedział:

-Hello Kitty.-Uśmiechnął się.-Jakie słodkie.

Szturchnęłam go lekko w bok.

-I za to nie dostanę buziaka na dobranoc?-spytał z miną poszkodowanego.

Pocałowałam go szybko w policzek i położyłam się w łóżku. Błysk za oknem na chwilę oświetlił pokój, a ja ujrzałam szeroki uśmiech na twarzy Gideona.

-Ty wcale nie zamierzasz spać na materacu, prawda?

-Nie, nie zamierzam.-to mówiąc położył się obok mnie na łóżku.

-Dobranoc.-powiedziałam sennym głosem.

-Dobranoc.

***

Gideon

Gwenny szybko zasnęła. Jej głowa leżała na moim ramieniu, a ja słuchałem jak oddycha spokojnie. Kosmyk włosów spadł jej na czoło. Delikatnie odgarnąłem go i pocałowałem ją w czoło. Przytuliła sie do mnie mocniej obejmując ręką w pasie. Była taka piękna, jak mogłem tego nie dostrzegać na początku? Dlaczego zachowywałem się wtedy jak arogancki dupek? Nie zdążyłam odpowiedziać sobie na to pytanie bo Gwen mruknęła pod nosem "śpij". I postanowiłem jej posłuchać. Chociaż raz w życiu.