Rozdział 7

Rozdział 7

Gwendolyn

Musiałam zasnąć na kolanach Gideona podczas filmu, a on prawdopodobnie przeniósł mnie do łóżka bo kiedy się w nim obudziłam nie wiedziałam jak się tam znalazłam. Była ósma, obudziłam się wtulona w Gideona, który obejmował mnie w talii. Jeszcze spał. Z tego co wiedziałam miał dość mocny sen ale mimo wszystko kiedy delikatnie wyswobadzałam się z jego objęć bałam się że go obudzę. Wymyśliłam że spróbuję jakoś mu się odwdzięczyć i zrobię śniadanie. Wczoraj zrobiliśmy zakupy więc wszystko miałam pod ręką. Wstałam po cichu wzięłam szlafrok i przymknęłam drzwi do sypialni. Weszłam do kuchni i zaczęłam szukać rzeczy potrzebnych do zrobienia naleśników. Musiałam mieszać masę na ciasto ręcznie bo nie było miksera ale może i dobrze bo tylko narobiłby hałasu. Kiedy już usmażyłam naleśniki posmarowałam je dżemem z owoców leśnych. Na wierzch położyłam kilka malin i borówek, a na końcu posypałam cukrem. Zrobiłam kawę, wzięłam tacę i wszystko ładnie na niej ułożyłam. Zajrzałam do sypialni. Gideon spał leżąc na boku. Wzięłam tacę i weszłam po cichu uważając żeby nie potknąć się o nic. Postawiłam tackę na szafce nocnej od strony Gideona i pocałowałam go w policzek. Obudził się, spojrzał na mnie i się uśmiechnął.

-Dzień dobry!-powiedziałam, wzięłam tacę i pokazałam mu co na niej jest.-Smacznego!

Wziął ode mnie tackę i odstawił ją na stolik. Przyciągnął mnie do siebie tak że leżałam na nim nos w nos. Pocałował mnie gwałtownie, a ja odwzajemniłam pocałunek. Po chwili jednak odsunęłam się i przetoczyłam na plecy.

-Jeszcze do tego wrócimy.-powiedziałam z uśmiechem patrząc na Gideona, który wyglądał na trochę zdezorientowanego.-Wystygnie i będzie nie smaczne.-wskazałam na naleśniki.

-Zawsze będzie smaczne.-mruknął ale wziął tackę i napił się kawy.

Później ukroił sobie kawałek naleśnika.

-Dobre?-spytałam, a on zamiast odpowiadać ukroił jeszcze jeden kawałek i włożył mi go do buzi.

Nie chce się chwalić ale wyszły całkiem nieźle. Były dwa naleśniki z czego Gideon zjadł półtora, a ja pół. Chciał mi dać całego ale już nie mogłam. Odstawił tackę na stolik i przyciągnął mnie do siebie.

-To na czym skończyliśmy?-spytał z uśmiechem.

-Wydaje mi się że tu.-szepnęłam i pocałowałam go.

Położył mnie na sobie i objął w talii obiema rękami. Całowaliśmy się przez chwilę, a potem Gideon rozwiązał mój szlafrok i go zdjął. Ramiączko mojej koszuli zsunęło mi się z ramienia i w tej chwili rozległo się łomotanie w drzwi. Niechętnie podniosłam się i założyłam szlafrok. Gideon też wstał i włożył szlafrok. Wyszliśmy z sypialni i podeszliśmy do drzwi. Gideon otworzył je uśmiechnięty ale kiedy zobaczyliśmy Falka de Villiers i Pana Georga uśmiech zniknął mu z twarzy.

-Eeee... Dzień dobry...-powiedział Gideon.

-Obawiam się że nie taki dobry.-powiedział Falk.-Co wy tu robicie?!

-My...Jesteśmy na wakacjach...?-powiedziałam zmieszana i spojrzałam pytająco na Gideona.

-Na jakich wakacjach Gwendolyn?!-spytał zdenerwowany Falk.-Nie poinformowaliście nas o wyjeździe, o którym w ogóle nie byłoby mowy! Dobrze że zadzwoniliśmy do Seliny, która opowiedziała nam o waszym wczorajszym spotkaniu.

-Mama...?-spytał Gideon.

-Tak. I dobrze że to zrobiła.-powiedział Pan George.

-Jak wy to sobie wyobrażaliście?! Ty i Gwendolyn...

-Gwen nie ma z tym nic wspólnego.-powiedział szybko Gideon.-Dowiedziała się dopiero na lotnisku.

-Wspaniale! A jak chcieliście poddawać się elapsji, co?

-My...

-Och, nie ważne. Będziecie mieć dużo czasu żeby nam o tym opowiedzieć.

-Gdzie jest Raphael?-spytał Pan George.

-W pokoju obok.-powiedziałam.-Razem z Leslie.

-Ale oni chyba mogą zostać?-spytał Gideon.-Przecież nie muszą przeskakiwać w czasie.

-Raphael może zostać ale jedzie do Seliny.-powiedział Falk.-A co do Leslie, to czy jej rodzice wiedzą że tu jest?

-Tak. Wyrazili zgodę na ten wyjazd.-powiedział Gideon.

-No to obydwoje pojadą do Seliny. Już się na to zgodziła.-powiedział Pan George.

-Idźcie się pakować.-powiedział zimno Falk z trudem powstrzymując kolejny wybuch gniewu.-Samolot odlatuje za trzy godziny. O dziesiątej macie być w holu na dole.-Falk odszedł w kierunku windy.

Pan George otarł kropelki potu spływające mu po czole i powiedział:

-Naprawdę radzę wam to szybko załatwić. Falk jest wściekły jak nigdy.-odwrócił się i również ruszył w kierunku windy.

Gideon zamknął drzwi. I głośno westchnął.

-Ehhh... Tego właśnie się bałem od kiedy spotkaliśmy mamę.

-Wszystko będzie dobrze.-próbowałam go pocieszyć.-Jakoś się wytłumaczymy.-szepnęłam i pogłaskałam go po policzku.

Objął mnie, przyciągnął do siebie i zaczął gładzić po włosach.

-Miejmy nadzieje że tak.-szepnął z ustami tuż przy moim uchu.

Staliśmy tak przez chwilę i choć wiedziałam że powinniśmy się pakować nie mogłam odsunąć się od niego. Jednak po pięciu minutach musiałam to zrobić. Próbowałam delikatnie wyswobodzić się z jego objęć ale nie chciał mnie puścić.

-Musimy się spakować.-szepnęłam.-Falk jest naprawdę zły.

-Jeszcze chwilę.-powiedział i przyciągnął mnie do siebie mocniej.-Jeszcze chwilę...

***

Spakowaliśmy się i właśnie mieliśmy wyjść z pokoju. W końcu zadałam pytanie, które chodziło mi po głowie od czasu kiedy Gideon zamknął drzwi za Falkiem de Villiers i Panem Georgem.

-Co im powiemy?-nie byłam pewna czy powinnam poruszać ten temat ale wiedziałam że musimy ustalić jedną wersję.

-Hmmm?-Gideon wyglądał na zdezorientowanego.

-Pewnie będą chcieli wiedzieć jak mieliśmy zamiar przeskakiwać w czasie.

-Aaa... No tak, jeszcze to.-podrapał się po karku z zakłopotaniem.-Ehhh... Myślę, że powinniśmy im powiedzieć o drugim chronografie.

-Uważasz że powinniśmy?-spytałam.-Zabiją nas jak dowiedzą się że ukrywaliśmy to przed nimi tyle czasu.

-To jedyne wyjście.Jeśli powiemy że nie mieliśmy zamiaru kontrolować przeskoków to nam nie uwierzą.

-Nawet jeśli to musimy wstąpić do Leslie i Raphaela. Przecież oni go mają.

-Racja. Możesz iść? Ja zniosę już bagaże.

-Jasne.-powiedziałam i wzięłam torbę z krzesła.-Już idę. Weźmiesz wszystko sam?

-Tak. Nie martw się.-uśmiechnął się do mnie.-Spróbuję nic nie zgubić.

Odwzajemniłam uśmiech.

-Powiedz Panu Georgowi że poszłam się pożegnać.-pocałowałam go szybko w policzek i wyszłam.

Zapukałam do pokoju obok.

Otworzył mi Raphael ubrany w szlafrok.

-Hej.-powiedziałam

-Cześć, wejdź.-powiedział i mnie wpuścił

Weszłam i rozejrzałam się po pokoju. Wyglądał identycznie jak nasz.

-Leslie jeszcze śpi. Nie obudziła się nawet kiedy Pan George do nas przyszedł.

-Jedziecie do twojej mamy, tak?-spytałam opierając się o blat stołu.

Raphael skinął głową i usiadł na krześle obok.

-Wracacie do Londynu?

-Tak.-westchnęłam.-Niestety. Przyszłam żeby się pożegnać i wziąć chronograf. Gideon poszedł już z bagażami na dół.

-Ehhh...-Raphael też westchnął .-Szkoda że pomysł nie wypalił.-podniósł się z krzesła i ruszył w kierunku drzwi sypialni.-Chodź.

Poszłam za nim. Otworzył po cichu drzwi i podszedł do szafki nocnej stojącej po stronie gdzie spała Leslie. Wysunął szufladę i wyjął z niej przedmiot owinięty materiałem.

-Proszę.-podał chronograf a ja włożyłam go do torby.

-Dzięki.-szepnęłam i wycofałam się z sypialni.

Raphael poszedł za mną. Kiedy zamknął drzwi spytał:

-Ona zawsze tak długo śpi?

-Nie.-powiedziałam z uśmiechem.-Tylko wtedy kiedy czeka aż ktoś zrobi jej śniadanie.

-Sugerujesz że mam...

-Dokładnie.

-Ale ja nie umiem gotować!-powiedział bezradnie.

-Och, zrób jej po prostu kawę i daj na przykład jednego z tych cruasantów.

-Okej. Jesteś pewna że to wystarczy?

-Będzie zachwycona.-spojrzałam na zegarek i westchnęłam.-Muszę już iść, bo Falk wkurzy się jeszcze bardziej.

-No to cześć.

-Pa. Pożegnaj Leslie ode mnie i Gideona.

-Dobrze.

Wyszłam z pokoju i pognałam w stronę wind.